Cumhuriyet’in henüz genç sayıldığı bir zaman diliminde doğdum; bir anlamda bugün 100. yılını kutladığımız Cumhuriyet’in son üç çeyreğinin tanığıyım. Her devlette olduğu gibi, Türkiye Cumhuriyeti’nin
Galiba Vladimir Putin Rusya’dan çok bizim ülkemizde seviliyor. Şaşırtıcı mı geldi? Gelmesin. Rusya devlet başkanı kendi eliyle kurdurduğu sivil görünümlü milis gücü olan Wagner’in Rostov
Tayyip Erdoğan cumhurbaşkanı olmadan önce galiba böyle değildi. Yakın çevresinden partisini gözden düşürmeyle sonuçlanacak çıkışlar geldiği veya kendisi, hükümeti ve partisiyle irtibat kurulacak herhangi bir
İnsanlık tarihinde derin kırılmaların yaşandığı anlar vardır. Birinci Dünya Savaşı böyle bir andı. Yaşandı ve ardından imparatorluklar teker teker tarihe karıştı. İkinci Dünya Savaşı da
Ülkemiz bir ekonomik kriz yaşar, herkes maddi varlığının bir miktarını kur dalgalanması yüzünden kaybeder, ancak yine de devlet gücünü sürdürmeye devam eder. Ekonomik krizleri 1994
ABD gibi global iddiaları bulunan ve özellikle Ortadoğu’da asker bulunduran bir devlet, Türkiye gibi yer aldığı coğrafyada her ahvalde etkileri hissedilen bir devletle, bir papaz
Acaba her çatışmacı ortamdan sonra kavgada üste çıkanlar ‘intikamcı’ bir tavır takınsa ve karşılarında yer alanları yeryüzünden silme çabası içerisine girseydi dünya tarihi nasıl yazılırdı?
Ne zaman konu açılsa hiç tereddüt etmeden Türkiye için ideal olanın parlamenter sistem olduğunu her ortamda savundum. Türkiye Cumhuriyeti daha başlangıçta adına ‘büyük’ sıfatını yerleştirilmiş
Türkiye’nin önünde bugün çözülmeyi bekleyen devasa sorunlar var ve halkın sorunları çözmekle görevlendirdiği siyasi iktidar o konuda canla başla çaba gösteriyor. Sorunların bir bölümü kendimizin
Afrin’de kent merkezinin de Türk Silahlı Kuvvetleri (TSK) ve destekçisi Özgür Suriye Ordusu (ÖSO) tarafından ele geçirilmesi, önemli devlet binalarına bayrak dikilmesi başarılı bir gelişmedir.
