Bundan tam 30 yıl önce -27 Mart 1994 tarihinde- yapılan yerel seçimde, Refah Partisi’nin İstanbul adayını tanıtım toplantısını hayal meyal hatırlıyorum. Hayal meyal de olsa
“Dinlemeye takıldı” diye istihbaratçıların bolca kullandığı bir deyim var. Bugünün teknolojisi binlerce -belki yüzbinlerce- insanın telefon konuşmalarını ânında dinlemeye müsait. Dinlemek kolay da görüşmelerde önemli
Seçime gidilirken ‘Millet İttifakı’ çatısı altında buluşması beklenen altı muhalefet partisinin lideri dün akşam DP genel başkanı Gültekin Uysal’a konuk oldular; üçüncü aylık toplantıları öncekiler
CHP genel başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun işi gerçekten zor. Cumhuriyet’ten yaşlı bir partinin başında ve onu günümüzle barıştırmaya çalışırken hem partisi içerisinden hem de parti üzerinde
Demokrasilerin en belirgin özelliği iktidarın herhangi bir tartışmaya mahal vermeden sükunet ve suhuletle el değiştirebilmesidir. Ülke yönetmeye talip olanlar parti kurar veya var olan partilerden
Mahalle arasında el arabasını iterek dolaşan seyyar satıcı bir nefeste “Eskici geldi, eski eşyalarınızı, eski buzdolaplarınızı, eski çamaşır makinelerinizi, çanak çömleğinizi, demir borularınızı alırım” diye
Yazımı okumaya başlamadan önce lütfen şu sorunun üzerinde biraz düşünün: “AK Parti bu hallere düşecek bir parti miydi?” Kuruluşuna giden günleri gözümün önüne getiriyorum… Ardından
Çok olmuyor, iyi okurum olduğunu bildiğim bir dostumla karşılaştığımda, mahcubiyetini belli eden bir tavırla, eskisi kadar yazılarımı takip edemediği için özür dilemişti. Dediği özetle şuydu:
“Türkiye’de siyaset gündemini ortaya attığı tartışma konularıyla Tayyip Erdoğan belirler” diye özetlenebilecek bir genel kabul var. Doğru bir kabul bu. El hak, 20 yıldır, tartışma
Ben de, CHP’li Muharrem İnce’nin başlatacağı yeni harekete ve muhtemel parti oluşumuna kendilerine özel sebeplerle düne kadar olumlu yaklaşan kalemlerin bugün yaptıkları gibi, ‘1000 Günde
